ONIAS LANDVELD

Lachend noemde ze mij eens, prins van het zuiden.

Haar lippen onthulden sensualiteit en haar aanraking voerde mij mee…

Ik beroerde haar ziel en zij brak een dam bij mij doormidden.

Door haar manier van denken, op een sub atomische level van de geest connecten.

Ik lag in mijn slaap te vechten…Besta je echt?

Want ik schreef brieven naar jou.

Ik liet mijn woorden wegen in de wind, en ze als zonnestralen op de aarde neerdalen.

In de hoop dat ze het hoekje van een oog zouden raken.

Zodat deze logos, als een glinstering de aandacht van iemand zou trekken.

En op een koude avond keek zij…Pracht van een meid.

Een parel, sterk, recht door zee. Maar daar lag het probleem.

Want daar is waar zij zich begeeft.

In het water, onmogelijk om haar bij mij op het land te binden.

Want zij, zij is een zeemeermin en ik, ik kan niet zwemmen.

Ik kon haar niet volgen, Ik kon haar niet aan mij op het land binden.

Zeemeerminnen kunnen niet zonder water, ze gaan dood.

Maar als ik haar achterna spring kom ik niet meer omhoog.

Ik legde deze parel dus terug, maar de beschadiging was al gedaan.

Ze heeft krassen, vlekjes.

Maar ik geloof dat de tijd haar zal helen.

Water zal genezen, krassen zullen verdwijnen en haar glans zal weer verschijnen.

Maar wat betreft mij?

Zij heeft het verloop van mijn rivier verlegd, mijn armen zijn gebogen naar haar heupen.

Haar vormgeving zit in mijn motoriek gegrift, want wanneer ik iemand anders ga omhelzen,

Komt er een leegte frontaal in botsing met mijn coördinatie en grijp ik mis.

Ik zal een tijd in mijn kasteel verblijven.

Wetende dat ooit een koning langs zal komen om deze parel op te duiken.

En dat hij met haar plekken zal verkennen, die ik koos om te vermijden.

En daarom hoop ik dat misschien, heel misschien tot in het einde van haar dagen mijn naam

nooit helemaal van haar lippen zal verdwijnen.

En dat ik, al is het maar in haar gedachten, haar prins van het zuiden mag blijven.